Come Closer

Come Closer was een reeks verdiepend en performanceprogramma's in de Oude Kerk, ontwikkeld in en rond de specifieke artistieke interventies. Kunstenaars, muzikanten, onderzoekers en bezoekers verkennen samen een onderbelicht verleden, alternatieve versies van het heden en mogelijke toekomsten. De Come Closers hadden de vorm van intieme avonden, waarbij bezoekers en kunstenaars de sonische ruimte van de Oude Kerk verkennen met dans, performance en diepe luisteroefeningen.

Come Closer was aanvankelijk een serie ontmoetingen op het dak van de Oude Kerk. Dit zomerprogramma was het eerste programma onder de naam Come Closer, gecureerd door Michiel van Iersel en Radna Rumping (destijds vanuit collectief Non-fiction) dat in latere jaren een terugkerende serie in de Oude Kerk zou worden. Het avondprogramma bracht denkers, musici, kunstenaars en publiek samen op de installatie van Taturo Atzu, met spectaculair uitzicht. Temidden van de stad in beweging, bood Come Closer een moment van reflectie, waarbij genodigden iedere avond een ander verhaal of performance met het publiek deelden. In de buitenlucht, zoals een hedendaagse hagenpreek, nodigde Come Closer bezoekers uit dichter bij de Oude Kerk te komen, en dichter bij elkaar. Er konden op het platform maximaal 70 mensen aanwezig zijn en de meeste avonden waren uitverkocht. Publiek ging via de steigertrap naar boven. Gezien de locatie werd materiaal en techniek zo beperkt mogelijk ingezet, de meeste programma’s bestonden uit gesproken woord.

Met Oude Kerk Untitled (2015) verwijderde Germaine Kruip alle elektrische lichtbronnen in de kerk, waardoor het gebouw aan het eind van de dag een dramatische transformatie naar de duisternis onderging. Dit moment van schemering, evenals Kruips interesse voor geometrie, wiskundige patronen, abstracte vormen in religie en de perceptie van ruimte en tijd, vormden de basis voor de scenografie voor vier edities van Come Closer. Elke maand begon het programma precies een half uur voor zonsondergang, waardoor elke editie van deze serie een ander begintijdstip had.

Vanaf dat moment liep performancekunstenaar Luca Hillen met andere performers grote cirkels door de hele kerk, en werden bezoekers uitgenodigd om mee te doen - zonder dit letterlijk te zeggen, maar middels beweging. Deze aaneengesloten wandelingen van een uur, waaraan veel bezoekers deelnamen en anderen liever toekeken, bleken een meeslepende ervaring te zijn waarbij de snelheid en manier van lopen werd bepaald door de dynamiek van de groep, als een zwerm vogels. Door herhaling ontstond er een patroon, dat nieuwe manieren opende om naar het interieur van de kerk te kijken, terwijl de omgeving geleidelijk donkerder werd. In hetzelfde uur vonden steeds twee andere korte interventies plaats op verschillende van de kerk, waaronder in de zijruimtes.